Het enige wat nog ontbrak, was een Oekraïner die hij bij de enkel vasthield en in het rond zwaaide om er zijn andere belagers mee knock-out te slaan. Dan was de gelijkenis met Obelix nog treffender geweest.
Ik heb het over de raid van Romelu Lukaku die, gisteravond tijdens Everton-Dynamo Kiev, tot de 1-1 leidde. Als Poetin nog een geheim wapen zoekt om de Oekraïners op de knieën te krijgen, dan hoeft hij niet langer te zoeken.
Om tegenstander 1 af te houden gooide Lukaku eerst zijn honderd kilogram (spieren, wel te verstaan) in de strijd om het woord ‚bodycheck’ een nieuwe dimensie te geven. De tackelende tegenstander 2 botste letterlijk terug naar waar hij vandaan kwam, waarna tegenstander 3 zich al bewust leek van de illusie dat deze losgebroken stier tegen te houden was. Hij werd afgeschud als was het een mug.
Hortend en stotend, onbehouwen, met de bal die tussen elke charge door te ver van de voet sprong, baande Lukaku zich een weg naar de zestien, onderweg alle obstakels verwoestend…
Een cynisch lachje verscheen tijdens de afwikkeling van deze fase op mijn gezicht. Ik dacht terug aan een of andere cafédiscussie tijdens het voorbije WK, toen ik de volgende veel te gratuite woorden in de mond had genomen: ‚Lukaku kan niet sjotten!’ Waarmee ik eigenlijk bedoelde: ‚Lukaku beschikt niet over de technische vaardigheden om ooit een schoonheidsprijs in de wacht te slepen.’ Denk aan zijn levensbelangrijke tweede goal tegen Kroatië in de voorronde van dat WK. Lelijker zag ik een spits zelden een actie afwerken.
Maar net als op het WK, waar hij na een abominabele groepsfase de natie bevrijdde tegen de Verenigde Staten, gaf Lukaku me ook gisteren lik op stuk. Want net toen hij zich leek stuk te lopen op tegenstander 4 had hij de tegenwoordigheid van geest om de bal perfect in de loop van ploegmaat Naismith te schuiven, die de stand in evenwicht bracht.
De volgende vijftig minuten heb ik met volle teugen genoten van het aanzwellende gezoem dat Goodison Park vulde telkens als de bal in de richting van Lukaku ging. Zelden was zo duidelijk voelbaar dat de hoop van een hele supportersschare rustte op de (imposante) schouders van één man. Big Rom floreerde en verwende het publiek met nutteloze dribbelmissies die hij keer op keer goedmaakte met alsnog een slimme hak of steekpass. Als een brute buffel met finesse, zo speelde hij.
Lukaku kan wel degelijk sjotten. Maar in zijn jeugdige enthousiasme - de knul is nog geen 22! - vergeet hij soms wat hij niet kan. De keeper lobben vanaf veertig meter, bijvoorbeeld, zoals gisteren op redelijk pijnlijke wijze mislukte. Of een penalty trappen zoals Eden Hazard. Niet doen, Romelu. Neem liever een voorbeeld aan Leo Van der Elst. Je strafschop ging er gisteren wel in, maar voor hetzelfde geld was je alsnog de schlemiel van de avond geworden. Dus blijf alsjeblieft een rommelaar. Zoals ondergetekende, wiens technische subtiliteit omgekeerd evenredig evolueerde met zijn lichaamsgewicht. Daardoor werd ik ook weleens de Rosse Rommelaar uit Rekkem genoemd, maar u begrijpt dat ik het liever houd op…